نگاهی به تاریخ پیدایش سیمان
کشفیات باستان شناسی و پژوهش های انجام گرفته بر روی آثار و بقایای ساختمان های عصر باستان و آثار مورخین چنین نشان می دهد که رومیان نخستین کسانی بودند که با چگونگی و ارزش کاربرد سیمان به مفهوم گیرش و سخت شدن آگاهی پیدا کرده اند.
از ۲۶۰۰ سال پیش از میلاد مسیح تا اواسط قرن هجدهم علاوه بر گل رس و گچ ، ماده چسبنده دیگری به نام آهک پخته بطور مصنوعی تهیه می شد ، که از پختن سنگ آهک حاصل می گردید و به آهک زنده (cao) موسوم بود و از طریق پاشیدن آب ، آن را به آهک شکفته تبدیل می نمودند که متعاقباً تبدیل به گرد آهک می گردید.
ملات آهکی که در سطور بالا بدان اشاره شد ، منحصراً جهت ساختن دیوارهای آجری معابد و نظائر آن به کار می رفت ولی در ساختمان کانال های آب کاربردی نداشت ، زیرا از کیفیت سخت شونده در زیر آب بی بهره بود. در نتیجه نمی توانست پاسخگوی نیازهای ساختمانی آبی و دریایی از قبیل پل ، سد ، اسکله و نظایر آن باشد.
قرن ها سپری شد تا رومیان به کشف بزرگی نائل شدند و ماده ای را که پوزولان (Puzzolan) نامیده می شد به گرد آهک شکفته افزودند و با آب ، ملاتی ساختند که پس از گیرش توانست در هوا و در زیر آب به حالت سخت باقی بماند.
بعد از این کشف بزرگ ، به مزایای مخلوط آهک پخته و خاک رس پی برده شد ، که اولین گام برای ساختن سیمان به شمار می رود. درآن عصر ، محصولی را که از اختلاط پوزولان و آهک به دست آمد ، سیمان CAEMENTE نامیدند. که از واژه یونانی CAEDER مشتق شده (به معنی بریدن ، قطع گردیدن و شکسته شدن) و به سنگ های شکسته (خرده سنگ) اطلاق می گردید. اصطلاح CAEMENTE تا اواسط قرن هجدهم برای آن دسته از مواردی به کار برده می شد که به صورت مخلوط با جسم مورد نظر ، سبب ازدیاد سختی آن جسم می گردیدند.
سیمان به مفهوم امروزی برای نخستین بار بوسیله پارکر(PARKER) انگلیسی در سال ۱۷۹۶ بکار گرفت.واژه سیمان در زبانهای آلمانی ، انگلیسی ، فرانسه به کلیه موادی که خاصیت چسبندگی داشته باشند به غیر از ترکیبات قیر و آسفالت که در ساختمانها و راهها مورد استفاده قرار می گیرد اطلاق می شود.در آلمان سیمان پرتلند با علامت اختصاری DIN 1164 برای نخستین بار در سال ۱۸۷۸ استاندارد گردید